Wydra

Tej zimy dobrze zmroziło Bug. W lutym wolne od lodu były już tylko niewielkie przestrzenie. Większość rzeki została skuta. Taka aura daje dobrą okazję do podglądania wydr, które zimą często są aktywne nawet w środku dnia. Baraszkują sobie na śniegu lub lodzie, bawią się, ślizgają, tarzają. Emanują urokiem i figlarnością, nawet gdy łapczywie chrupią wyłowioną rybę lub żabę. Chrzęst łamanych kosteczek, mlaskanie i ostre zęby jakoś nie kłują w oczy, nie przysłaniają tej ogólnej sympatyczności.

Gdyby nie lód i śnieg, nie byłoby tych ssaków widać. Siedziałyby nad brzegiem wśród wykrotów, wtopione w szarości i brązy uśpionej zimowym snem przyrody. A na białym kontrastują już z daleka.

Ocalone

Pewnego czerwcowego popołudnia wybrałem się na łąki leżące w dolinie małej i niestety uregulowanej już rzeczki płynącej niedaleko moich rodzinnych Siedlec. Chciałem tam poobserwować pokląskwy i w miarę możliwości zrobić im trochę zdjęć. Wiedziałem, że termin jest już późny, że to już po sianokosach i zamiast bujnych łąk mogę tam zastać działki już zupełnie wygolone. I faktycznie, większość parceli zostało wykoszonych. Ostał się tylko mały kawałeczek. A w nim pokląskwy.

Cud – pomyślałem. Wszędzie goło, a tu szczęśliwie taka wyspa. I to jeszcze zamieszkana. Po okolicznych przystrzyżonych łąkach hulały stada szpaków oraz czajek i tylko w ocalałej oazie siedziały pokląskwy. Były do tego troszkę zaniepokojone moją obecnością.

Mały drapieżca

Pewnej zimy sprowokowałem bliskie spotkanie ze srokoszem. To taki mały drapieżnik, który chwyta m.in. duże bezkręgowce i drobne ssaki (na przykład norniki). Ma zwyczaj nadziewania ich na ostre części krzewów lub klinowania w rozwidleniach łodyg lub gałęzi. Makabryczna spiżarnia.

Srokosz, którego sobie upatrzyłem zrobił spiżarnię na małych krzewach wyrosłych z pobocza pewnej polnej drogi. Aby go sfotografować w takim otwartym krajobrazie potrzebowałem ukrycia i przynęty. A po co przynęta w spiżarni? Choć spiżarnia pełna była ponadziewanych ofiar, to jednak były nimi głównie świerszcze (srokosze potrafią je łapać nawet zimą!), a srokosz nie bardzo miał chęć je konsumować. Zbierał, ale nie jadł. Tu potrzeba było czegoś ekstra, czemu srokosz nie mógłby się oprzeć